ქალის სახეზე დაძაბულობა მატულობს.
ექვსი, ხუთი, ოთხი…
ტელეფონს იღებს და სადღაც რეკავს.
სამი, ორი, ერთი, სტარტი!
− აბა, როგორ სწავლობდით?
− არ ვსწავლობდით. თუმცა შეგიძლიათ ნახოთ, როგორ ვმუშაობ.
კარი მედდამ შემოაღო.
− ექიმო ჯენინგს, საოპერაციოში ხართ საჭირო.
]]>− მადლობა ღმერთო – გაიფიქრა მან – ცხოვრება მშვენიერია.
]]>− ალო – ნაზად თქვა ქალმა.
− ვიქტორია, მე ვარ. მოდი, შუაღამეს სანაპიროზე შევხვდეთ.
− კარგი, ძვირფასო.
− ჰო, ერთი ბოთლი შამპანურიც გამოაყოლე.
− არ დამავიწყდება, ძვირფასო. ამაღამ შენთან მინდა ყოფნა.
− იჩქარე, ლოდინის დრო არ მაქვს – კაცმა ყურმილი უხეშად დააგდო.
ქალმა ამოიოხრა. შემდეგ გაიღიმა:
− საინტერსოა, ვინ იყო.
]]>− ადამ – ხმადაბლა დაუძახა კაცს.
]]>მოულოდნელად, უკნიდან ბავშვის ხმა შემოესმა:
− მამა!
]]>ის მშვიდად, შეიძლება ითქვას, პროფესიონალურად ასრულებდა თავის ბინძურ სამუშაოს. ბოლოს კი მშვიდად მითხრა: პირში წყალი გამოივლეთ, გეთაყვა.
]]>– მისმინე, რა უნდოდა შენგან?
– სული. და შენგან?
– ხურდა მთხოვა, ტელეფონისთვის. სადღაც სასწრაფოდ უნდა დაერეკა.
– გინდა, წავიდეთ, რამე ვჭამოთ?
– მინდა, მაგრამ ფული საერთოდ აღარ მაქვს.
– არა უშავს, მე მაქვს ბევრი.
]]>არ მიყვარს ძებნა, მაგრამ ეს ჩემთვის გაცილებით იოლია, ვიდრე დამალვა. ბნელ ოთახში შევდივარ და იქ მყოფ სუნთქვაშეკრულ ადამიანებს ჩურჩულით ვეუბნები:
− გიპოვე.
შემდეგ ისინი შიშჩამდგარი მზერით მომყვებიან გრძელ დერეფანში. ორივე მხარეს ჩამოკიდებულ სარკეებში კი ჩემი ფიგურა ირეკლება, გრძელი მოსასხამით და ცელით.
]]>თუმცა, რეანიმაციული პალატის ექიმის სახის გამომეტყველებით ის ყველაფერს მიხვდა. აქვითინდა.
− გონზეა?
− მისის ალერტონ – რბილად თქვა ექიმმა – თქვენ ბედნიერი უნდა იყოთ, მისი უკანასკნელი სიტყვები იყო: მე შენ მიყვარხარ, მერი.
ქალმა ექიმს უცნაურად შეხედა და შებრუნდა.
− მადლობა – ცივად თქვა ჯუდით ალერტონმა.
]]>