თუკი ოდესმე რაღაცების არდავიწყებაზე მიდგება საქმე, გთხოვთ, საყვარელნო, არ დაივიწყოთ ის დრო, როცა კინოში დაიარებოდით ღამის სეანსებზე. იყო ასეთი გემრიელი სეანსი პაწაწინა კინო “ყაზბეგში”, სწორედ იმ დროს, როცა ვაკეში არსებობდა ერთი რესტორანი, “მწვანე ველი” და ერთიც კაფე, ხალხისაგან “ფრანციად” წოდებული, იქაური ნამცხვრების გამო. კინო “ყაზბეგის” სალაროებთან მოჰკლეს ერთ დროს…

ნუ გარევთ ამ ამბავს იმ ამბებში.

არდავიწყება არდავიწყებაა და გაიხსენებთ იმ ბოლო სეანსებს და იმ ბოლო დროს ნანახ ფილმებს. იმათგან არ დაივიწყოთ სადღეისოდ გახუნებული, ჩვეულებრივი ფრანგული ფილმები შეყვარებულთა შესახებ და, მართალია, იმ სიყვარულებს არაფერი მოუცია თქვენთვის, საკუთარ თავში ვერ დასძებნიდით სულ მცირე ძაფსაც, ალენ დელონის გმირს რომ ჩასჭიდებოდით თქვენის შინაგანის თრთოლით, რადგან არა თრთოდით. და არც ქალები უახლოვდებოდნენ ანუკ ემეს, ოღონდ თმას თუ შეიჭრიდნენ ისე და ეგ იყო და ეგ.

მაგრამ ნუ დაივიწყებთ ამ ფილმებს, რადგან ისინი გიმოკლებდნენ საღამოებს და გულში კი შთებოდა მანქანის ფარებით განათებული გზები პარიზისა და მყუდრო სასტუმროთა ნომრები. ხედები ფანჯრებიდან და უხილავი ბზრიალა განცდებისა, საათ-ნახევრით.

განა არ ვიცი? მივიწყებულია ესა. მაგრამ გაიხსენეთ, პარასკევ საღამოს, კინო “ყაზბეგში”, ბოლო  სეანსზე, ბოლო რიგში რომ ისხედით. ეს იყო პირველ დარბაზში. მეორე დარბაზს აკლდა მყუდროება და თანაც, იქ რვა  საათის  შემდეგ აღარ იყო სეანსები.

და ისხედით ბოლო რიგში, სულ კუთხეში. ბილეთები შენ აიღე. ვიწროწელიანი  შლაქსები გეცვა და ყვითელი ბატენის პერანგი, საყელოები მხრებს  სწვდებოდა. შენ კი მოკლე ვარდისფერი კაბა გეცვა. იყო ასეთი ფერები ერთ დროს.

მითხარი, რა ფილმი გადიოდა იმ ღამით?

რა გადიოდა? თქვენისთანებს აღარაფერი ახსოვთ. გეტყვით…”თავგადასავლების მაძიებლები”. ალენ დელონი,ლინო ვენტურა და…

არ დაივიწყოთ, სულ აღარაფერი დაგრჩათ?

ექიმი საწოლთან იდგა და ახალგაზრდა ქალის ფერმკრთალ, დატანჯულ სახეს უყურებდა.

• სანერვიულო არაფერი გაქვთ – შეარბილა ტონი ექიმმა – თქვენ სავსებით ნორმალური ვაჟი გყავთ.
• სხვა შვილებზეც იგივეს მეუბნებოდნენ, ექიმო. მაგრამ მე ყველა შვილი დავკარგე.

ექიმს აღარაფერი უთქვამს.

• თქვენ ვერ გაიგებთ, ეს რას ნიშნავს, ექიმო. სამივე შვილის დაკარგვა, ერთი მეორეს მიყოლებით. საშინელებაა, როცა ისინი ავად ხდებიან და ვერაფრით ვშველი.
• მესმის თქვენი.

ქალმა თვალები გაახილა. ექიმს მიაშტერდა, შემდეგ ისევ დახუჭა.

• ჩემს პატარა გოგონას იდა ერქვა. ის შობის წინ გარდაიცვალა.
• თქვენ ახლა ისევ გყავთ შვილი.
• იდა ისეთი ლამაზი იყო.
• დიახ, ვიცი.
• საიდან შეიძლება იცოდეთ – იყვირა ქალმა.
• დარწმუნებული ვარ , რომ ლამაზი ბავშვი იყო, მაგრამ ესეც ლამაზია.

ექიმი ფანჯრისკენ შებრუნდა. აპრილის წვიმიანი დღე იყო. მსხვილი წვეთები კრამიტებს ეცემოდნენ და შხეფებად იფანტებოდნენ.

• იდა ორი წლის იყო, ექიმო, ისეთი ლამაზი იყო. სულ მეშინოდა, რამე არ დამართოდა… ჯერ გუსტავი მომიკვდა, მერე პატარა ოტო. მხოლოდ იდა მრჩებოდა. ღამით ფრთხილად მივდიოდი ხოლმე მის საწოლთან და ყურს ვადებდი, მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, რომ სუნთქავდა.
• შეეცადეთ დაისვენოთ – უთხრა ექიმმა – გთხოვთ, შეეცადეთ დაისვენოთ.

ქალს სახე გაფითრებული ჰქონდა, ტუჩებზე ოდნავ შესამჩნევი მოლურჯო, მონაცრისფრო ფერი დაჰკავდა, შუბლზე სველი თმები მიწეპებოდა.

• როცა იდა მოკვდა, მე ისევ ფეხმძიმედ ვიყავი. აღარ მინდოდა კიდევ ერთი შვილის გაჩენა. ჩემი ქმარი კი ლუდის უზარმაზარი კათხით ხელში დადიოდა და მეუბნებოდა, შენთვის კარგი ამბავი მაქვს, კლარა… შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, ექიმო? ჩემი პატარა იმ დღეს დავკრძალეთ, ის კი მეუბნება, რომ ჩემთვის კარგი ამბავი აქვს. ახალ სამსახურში დაუნიშნავთ, თქვენ ქალაქში.
• გთხოვთ, ნუ ლაპარაკობთ.
• მეშინია, ექიმო.
• შეეცადეთ, დამშვიდდეთ.
• ამ ბავშვს აქვს გადარჩენის შანსი?
• ნუ განეწყობით ცუდისთვის.
• არ შემიძლია. რაღაც მემკვიდრეობითი დაავადება კლავს ჩემს შვილებს, ზუსტად ვიცი.
• რა სისულელეა.
• იცით, რა მითხრა ჩემმა ქმარმა, როცა ოტო დაინახა? ოთახში შემოვიდა, ბავშვს დახედა და თქვა, ჩემი შვილები რატომ არიან ასეთი პატარები და სუსტებიო.
• დარწმუნებული ვარ, ასე არ იტყოდა.
• თქვა! ოტოს საწოლთან ისე დაიხარა, თითქოს, იქ ქვეწარმავალი იწვა და ჩაილაპარაკა, უკეთესი ეგზემპლარები რატომ არ გამომდისო! სამი დღის მერე კი ოტო მოკვდა! დილას მოვნათლეთ და საღამოს მოკვდა. მერე გუსტავი მოკვდა. მერე იდა. სამივე მოკვდა და სახლი დაცარიელდა.
• ნუ იფიქრებთ ახლა ამაზე.
• ეს ბავშვიც ძალიან პატარაა?
• ნორმალური ბავშვია.
• მაგრამ პატარა?
• შესაძლოა, ცოტათი პატარა იყოს, მაგრამ, პატარა ტანის ბავშვები ზოგჯერ უფრო ჯანმრთელებიც არიან. წარმოიდგინეთ, გაისად ამ დროს უკვე სიარულს დაიწყებს. თქვენ უკვე შეურჩიეთ სახელი, ფრაუ ჰიტლერ?
• სახელი?
• დიახ, სახელი.
• არა, ჯერ არ ვიცი. მგონი ჩემი ქმარი ამბობდა, რომ ბიჭი თუ იქნებოდა, ადოლფუსი დაგვერქმია.
• გასაგებია, ანუ ადოლფი.

– მორჩა! – ვენსმა სასუნთქი ნარევის წითლად მოციმციმე მაჩვენებელს დახედა. 2 წუთის მარაგიღა ჰქონდა დარჩენილი. სჯობს ჰერმოშლემი მოიხსნას, მაშინ ჟანგბადისგან სიკვდილი მყისიერი იქნება და წამებით დახრჩობას თავიდან აიცილებს. ვენსმა ჰერმოშლემის საკეტებს ხსნიდა, როდესაც შხამიანი ღრუბლიდან, რომელიც წყლის ორთქლისგან შედგებოდა, უცხოპლანეტელების ვერცხლისფერი ისარი გამოჩნდა. თვითმფრინავის თავბრუდამხვევი სისწრაფით მოახლოების პარალელურად დოქტორი ვენსი ერთი მეორეს მიყოლებით განაგრძობდა შლემის საკეტების გახსნას ხელების ზედა წყვილით, ხელების ქვედა წყვილი კი ძველი ტრადიციული ჟესტით გადაიჯავარედინა, წყევლას და ზიზღს რომ აღნიშნავდა.

დოქტორ ვენსს მეტი არაფრის გაკეთება შეძლო.

– ოჰო! კიდევ ერთი ცოცხალი ტარაკანი! როგორ არ კვდებიან ეს პარაზიტები – მონიტორზე ახლა ცხადად ჩანდა აბორიგენი, რომელსაც დამცავი სკაფანდრი ეცვა. წინა თათებით შლემის მოხსნას ცდილობდა, შუა თათები კი ყველა ტარაკანულ სახსარში გადაჯვარედინებული ჰქონდა. ლეიტენანტს ზახაროვს ეცნო ეს ჟესტი, ტერაფორმირების პროცესის მომზადების პერიოდში მოასწრო შეესწავლა ადგილობრივი ტრადიციები.
– უხ, შენი – ლეიტენანტი პლაზმური ჰაუბიცის გამშვებ ღილაკს დასწვდა – შესანიშნავ ხასიათზე იყო. სულ მალე ეს ჯიუტი ტარაკანი შემწვარ ტარაკნად გადაიქცეოდა.

– წამში დაგიბრუნდები, ძვირფასო, როგორც დაგპირდი – დოქტორმა ვენსმა ბოლო საკეტიც შეიხსნა და შხამიანი ჰაერი შლემში მთელი ძალით შეიჭრა.

– შეჩერდიიი! – იღრიალა ლეიტენანტ ზახაროვის ზურგს უკან გენერალმა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. გავარვარებული პლაზმის ნაკადმა აბორიგენის გვერდით ქვებს დაარტყა. ჟანგბადით ჭარბად სავსე ატმოსფერო ჯაჭვური რეაქციისგან შეზანზარდა და აალდა. უზარმაზარი ბირთვული აფეთქევის მსგავსი სოკო ცას შესწვდა და ყველა მიმართულებით მყისიერად გაფართოება დაიწყო.
– იდიოტო! კარცერში ამოგალპობ! შენ… – გენერალმა მეტი ვერაფრის თქმა მოასწრო, აფეთქების ტალღა და ცეცხლოვანი სმერჩი გამანადგურებელს წამში მისწვდნენ და საშინელი სისწრაფით დააბზრიალეს. კიდევ ერთ წამში კი ჯავშანმა გავარვარებულ მასას ვეღარ გაუძლო, პაწაწინა ვარსკვლავად აფეთქდა და ცეცხლის ოკეანეს შეერწყა. ცეცხლოვანი ცუნამი პლანეტას გარს შემოერტყა, ერთ საათის შემდეგ ატმოსფეროში ჟანგბადის უკანასკნელი ნარჩენების მარაგი სრულად ამოიწურა და ცეცხლი ჩაქრა.

ქალის სახეზე დაძაბულობა მატულობს.

ექვსი, ხუთი, ოთხი…

ტელეფონს იღებს და სადღაც რეკავს.

სამი, ორი, ერთი, სტარტი!

• ჰო, გაფრინდა, შეგიძლია მოხვიდე….

გოგო ლამაზი იყო და ამ უშნო ქუჩაზე მისი სილამაზე უცნაურად მოჩანდა, რაკი აქ, ქალაქის ამ განაპირა უბანში სილამაზეს თითქოს რა ესაქმებოდა.

ბიჭს გოგო მოსწონდა.

მოდიოდნენ და საუბრობდნენ ყველაფერზე და არაფერზე. ქუჩა კი გრძელი იყო.

უეცრად გოგო შეჩერდა. მზერა ერთ წერტილს მიაპყრო. თვალები გაუფართოვდა. ქუჩის პირას, ელექტროგანათების ბოძზე შემოხვეულ მავთულში ვიღაცას ვარდების თაიგული ჩაერჭო.

გოგოს ყვავილები უყვარდა. იმდენად უყვარდა, რომ ხშირად საკუთარ თავსაც ჩუქნიდა ხოლმე.

• საიდან გაჩნდა აქ ეს თაიგული? – ჰკითხა გოგომ ბიჭს, უფრო კი საკუთარ თავს.

ბიჭმა მხრები აიჩეჩა. აბა, საიდან უნდა სცოდნოდა. მისთვის ამ მომენტში ისიც საკმარისი იყო, რომ იმ გოგოს გვერდით მიაბიჯებდა, რომელიც მოსწონდა.

გოგომ ჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო და თაიგულს ფოტოების გადაღება დაუწყო.

• ახალი თაიგულია, ჯერ არ დამჭკნარა – შენიშნა ბიჭმა.

გოგოს ენთუზიაზმი მასაც გადაედო – მართლაც საიდან გაჩნდა აქ ეს ვარდები?

• გინდა დეტექტივობანა ვითამაშოთ? – ჰკითხა ბიჭმა გოგოს – ვარდების საიდუმლო ამოვხსნათ.
• კი, მინდა – ხალისით დაეთანხმა გოგო – მაგრამ როგორ?
• ჩვენ თვითონ მოვიფიქროთ ისტორია. ისეთი, თან მოგონილი რომ იყოს და სიმართლესაც რომ ჰგავდეს.

გოგოს აზრი მოეწონა. ბიჭისკენ უფრო ახლოს მიიწია.

• თაიგული, რა თქმა უნდა, კაცის ნაყიდია – ივარაუდა ბიჭმა.

– კი, და რადგან ვარდებია, ქალს უყიდა, შეყვარებულს.

– შეიძლება არც არის შეყვარებული, უბრალოდ კაცს მოსწონს და ქალმა ჯერ არ იცის.

– ჰო, ეგეც შეიძლება – გაეცინა გოგოს – მერე რა მოხდა?

• კაცმა თაიგული მოუტანა. ის ქალი რომელიღაც ამ სახლში ცხოვრობს. მერე რაღაც მოხდა და იჩხუბეს. კაცი გაბრაზდა, თაიგული აქ ბოძზე შემოხვეულ მავთულში ჩაარჭო და წავიდა.
• რაზე იჩხუბეს?
• ალბათ, სიყვარულში გამოუტყდა, ქალმა კი დასცინა. ამას ეწყინა.
• არასდროს შერიგდებიან? – იკითხა გოგომ და რატომღაც ცას ახედა.
• აბა, მე რა ვიცი – თქვა ბიჭმა. ქუჩა თითქმის ავლილი ჰქონდათ.

####################################################################

კაცმა მანქანა ვიწრო ჩიხში შეაყენა. ისე გააჩერა, რომ ნაკლებად გამოჩენილიყო, თავად კი ციხის კარი ეკონტროლებინა.

მალე რკინის კარი უსიამოვნო ჭრიალით გაიღო. ქალმა გაუბედავი ნაბიჯი გადმოდგა. ხელში ძველი, გაცრეცილი ჩემოდანი ეკავა. ეს ჩემოდანი იტევდა მთელ მის ქონებას და ეგებ მოგონებებსაც. მიმოიხედა. ალბათ, ვერც გააცნობიერა, რომელ მხარეს უნდა წასულიყო. ქუჩა უკაცრიელი იყო. ადამიანები ზაფხულის აუტანელ სიცხეს ემალებოდნენ.

კაცი მანქანაში იჯდა და ქალს უყურებდა. ციხის კარი რომ გაიღო, მექანიკურად მანქანიდან გადმოსვლა დააპირა, მაგრამ რაღაც ძალამ შეაჩერა. ახლა იჯდა და ქალს საქარე მინიდან უყურებდა. როგორ დაბერებულა ამ 6 წელიწადში, ნაოჭები გასჩენია. კაცს ქალისადმი სიბრალულის გრძნობა გაუჩნდა, ოღონდ აღმოაჩინა, რომ ამ სიბრალულის მიღმა აღარაფერი იყო, აღარც მონატრება, აღარც ჩახუტების სურვილი. აღარაფერი.

კაცი მანქანიდან აღარ გადმოსულა. დაელოდა, როდის წავიდოდა ქალი. მერე მანქანა დაქოქა. უცებ რაღაც გაახსენდა. ძრავი გამორთო. უკანა სავრძელზე დადებულ ვარდების თაიგულს გადასწვდა, მანქანიდან გადმოვიდა და იქვე, ციხის კედელთან ელექტროგანათების ბოძზე შემოხვეულ მავთულში ჩაარჭო.

− აბა, როგორ სწავლობდით?

− არ ვსწავლობდით. თუმცა შეგიძლიათ ნახოთ, როგორ ვმუშაობ.

კარი მედდამ შემოაღო.

− ექიმო ჯენინგს, საოპერაციოში ხართ საჭირო.

− მადლობა ღმერთო – გაიფიქრა მან – ცხოვრება მშვენიერია.

− ალო – ნაზად თქვა ქალმა.

− ვიქტორია, მე ვარ. მოდი, შუაღამეს სანაპიროზე შევხვდეთ.

− კარგი, ძვირფასო.

− ჰო, ერთი ბოთლი შამპანურიც გამოაყოლე.

− არ დამავიწყდება, ძვირფასო. ამაღამ შენთან მინდა ყოფნა.

− იჩქარე, ლოდინის დრო არ მაქვს – კაცმა ყურმილი უხეშად დააგდო.

ქალმა ამოიოხრა. შემდეგ გაიღიმა:

− საინტერსოა, ვინ იყო.

− ადამ – ხმადაბლა დაუძახა კაცს.

მოულოდნელად, უკნიდან ბავშვის ხმა შემოესმა:

− მამა!