♚ 65 წლის წინ, ამ დღეს, 8 იანვარს, ბობი ფიშერი შეერთებული შტატების ჩემპიონი გახდა. ამ ამბავში მთავარი ის არის, რომ ბობი იმ დროს მხოლოდ 14 წლის იყო... ♚♚♚ რა იყო მერე - გამოვტოვოთ, ცნობილი ისტორიაა და პირდაპირ გარდაცვალების შემდგომ ამბებს მივადგეთ. ♚♚♚ ფიშერი ისე მოკვდა, რომ ანდერძი არ დაუტოვებია, არადა, ქონება გვარიანი დარჩა - დაახლოებით, 2 მილიონი დოლარი. რეიკიავიკის მუნიციპალურმა სასამართლომ (ბოლო წლები ისლანდიაში ცხოვრობდა) ერთადერთ მემკვიდრედ ბობის ცოლი, იაპონელი მიეკო ვატაი აღიარა, მაგრამ 2009 წელს ისლანდიის უმაღლესმა სასამართლომ ქალს მემკვიდრეობა ჩამოართვა, აქაოდა, ქალმა საბუთები ვერ წარმოადგინა, რომ ქორწინება წესისამებრ იყო გაფორმებულიო. ♚♚♚ მიეკოს გარდა ქონებაზე პრეტენზიას ბობის დისშვილები აცხადებდნენ. მემკვიდრეობაზე პრეტენზია ჰქონდა შეერთებული შტატების ფინანსური სამსახურსაც, რომელიც ფიშერს მრავალი წელი ედავებოდა გადასახადების დამალვას. კიდევ ერთი პრეტენდენტი ფილიპინელი მერილინ იანგი იყო, რომელთანაც ფიშერი ერთი ხანი ცხოვრობდა და

ამბობენ, ბოროტებას სახე არ აქვსო. დიახ, მის სახეზე არანაირი გრძობა არ იყო აღბეჭდილი. თანაგრძნობის ნატამალიც არ გააჩნდა, არადა, ტკივილი უბრალოდ აუტანელი იყო. ნუთუ ვერ ხედავს შეძრწუნებას ჩემს თვალებში და პანიკას ჩემს სახეზე? ის მშვიდად, შეიძლება ითქვას, პროფესიონალურად ასრულებდა თავის ბინძურ სამუშაოს. ბოლოს კი მშვიდად მითხრა: პირში წყალი გამოივლეთ, გეთაყვა.

ბიჭები იდგნენ და უყურებდნენ, როგორ შორდებოდა მათ სატანა. მისი  თვალების ჰიპნოზური ნაპერწკალი ორთავეს ჯერ კიდევ ბურანში ამყოფებდა. – მისმინე, რა უნდოდა შენგან? – სული. და შენგან? – ხურდა მთხოვა, ტელეფონისთვის. სადღაც სასწრაფოდ უნდა დაერეკა. – გინდა, წავიდეთ, რამე ვჭამოთ? – მინდა, მაგრამ ფული საერთოდ აღარ მაქვს. – არა უშავს, მე მაქვს ბევრი.

1980 წლის 4 დეკემბერს კლივლენდის ერთ მაღაზიაში მძარცველი შევარდა და ფული მოითხოვა. მას წინააღმდეგობა 69 წლის ქალმა გაუწია, რომელიც მაღაზიაში რაღაც ლენტებს ყიდულობა. დაპირისპირება გასროლით დასრულდა და ქალი დაიღუპა. გარდაცვლილი ძველი დროის დიდი ჩემპიონი, სტელა უოლში აღმოჩნდა. ეს მისი ამერიკული სახელი იყო, დაბადებისას კი სტანისლავა ვალაშევიჩი ერქვა. პოლონელი იყო და მოგვიანებით მიიღო ამერიკის მოქალაქეობა. სტელა უოლშის შედეგებს ბარე ორი სპორტსმენი ინატრებდა. სტელა ოლიმპიური ჩემპიონი იყო 100 მეტრზე სირბილში, იყო ოლიმპიური ვიცე ჩემპიონიც. 2-გზის ევროპის ჩემპიონი, 4-გზის საერთაშორისო ქალთა თამაშების გამარჯვებული, 3-გზის უნივერსიადების ჩემპიონი და 5 მსოფლიო რეკორდის მპყრობელი. აი, ასეთი ქალი ემსხვერპლა მაღაზიაში ძარცვას, თუმცა ამბავი სიკვდილით არ მთავრდება. ამერიკული კანონებით, ნებისმიერი არაბუნებრივი სიკვდილი ცხედრის გაკვეთას მოითხოვს და ასე მოხდა ამჯერადაც. გაკვეთამ კი აჩვენა, რომ სტელა უოლში ინტერსექსუალი იყო, ანუ ორივე სქესის ნიშნებს ატარებდა, რასაც მოძველებული

ამერიკელი ენ ელიზაბეტ ჰოჯესი კაცობრიობის ისტორიაში ერთადერთი ადამიანია, რომელსაც - დოკუმენტურად დადასტურებულად ვიცით - რომ კოსმოსიდან შემოჭრილი მეტეორიტი მოხვდა და გადარჩა. იმ დღეს, 1954 წლის 30 ნოემბერს, ქალი ალაბამას შტატის პატარა ქალაქ სულაკოგაში, თავის სახლში, ტელევიზორის წინ სავარძელში იჯდა და თვლემდა. უცაბედად, 4 კილოგრამიანმა კოსმოსურმა სტუმარმა სახლის ჭერი გაანგრია, რადიოს დაეცა, აისხლიტა და ქალს მოხვდა. თანაქალაქელებმა (მოგვიანებით მეტეორიტის ამ ნატეხს სწორედ ქალაქის სახელი ეწოდა) თავდაპირველად ჩათვალეს, რომ რუსების სარაკეტო იერიშის მსხვერპლები გახდნენ. ატომურ ბომბზეც კი აიღეს ეჭვი, თუმცა მალევე დამშვიდდნენ და უღბლო (ან ეგებ პირიქით, იღბლიანი) დიასახლისის სახლისკენ გაეშურნენ. მეორე დღეს ენ ელიზაბეტ ჰოჯესმა - კაცობრიობის ისტორიაში ერთადერთმა მეტეორიტმოხვედრილმა და გადარჩენილმა ადამიანმა -სახელგანთქმულმა გაიღვიძა. ინციდენტმა მხოლოდ ჰემატომა დაუტოვა. ქალში თავისი უნიკალურობის მატერიალურ კეთილდღეობად ქცევის ჟინმაც გაიღვიძა და გადაწყვიტა, მეტეორიტით ფული ეშოვა. მომქანცველ სასამართლო

დიდებული საღამო იყო. 2008 წლის 2 ივლისის საღამო. ცხადია, დიდებულებაში ამინდს არ ვგულისხმობ, თუმცა ისე, ამინდსაც არა უშავდა. ჩარგალში ვისხედით და ვინც ჩარგალში არ მჯდარა, როგორ გაიგებს, იქ ჯდომის ლაზათს? იქაური მუღამი კი იყო არაფრით გამორჩეული სამზარეულო, სულ მოყანყალებული, ხმელი სკამები და გემრიელი  შინაურულობა. აი, მეპატრონეს რომ თავაზიანად ესალმები და საქმეს უქებ, ლუდის ჩამომსხმელთან კარგა ხანია რომ ძმაკაცობ და მიმტანი გოგოები ხომ საერთოდ გულის მესაიდუმლოვეებად გაგიხდია. სხვათა შორის, სწორედ ჩარგლის მიმტანი გოგოსგან გავიგე, რომ ნაბიჭვარ კლიენტს მიმტანმა შეიძლება ფურთხიანი ყავა მიართვას საგანგებო ღიმილით და ასე იძიოს შური, მიმტანებისთვის ზევიდან ყურების გამო. ჰოდა, ხომ წარმოგიდგენიათ, როგორი გაშინაურებულები უნდა ვყოფილიყავით ჩარგლის გოგოებთან, ჩვენ, კლიენტებს ასეთ საიდუმლოებებს რომ გვიყვებოდნენ. მოკლედ, ჩარგალი იყო, რა... თავისი ნისიების დავთარიც ხომ ჰქონდათ და ყველაზე მეტი ვალები ჩვენზე ეწერათ. იმ საღამოსაც დიდებული დრო

- შეჩემა, ეგ არ გინდა, დიდი ბოთლები ავიღოთ... უეცრად უკნიდან შემოესმათ: - ქართველები ხართ? მიიხედეს. ასაკშეპარულ კაცი იყო, მარცხენა ხელის მტევანზე გახუნებული, საბჭოეთის დროინდელი სვირინგი ჰქონდა. მეორე ხელში გასტრონომის კალათა ეკავა, რომელშიც პური, მომცრო ქილით პამიდვრის წნილი და ბოთლი არაყი ელაგა. უცნობი იღიმებოდა. კილო კი ქართლური ჰქონდა. გორელი აღმოჩნდა - ლიეტუვაში 23 წლის წინ გადმოკარგული და სამუდამოდ იქაურ მიწას მიჯაჭვული. 15 წელი არ ვყოფილვარ საქართველოშიო. ტაქსიზე მუშაობდა. ჩრდილოეთელ ქალს ვერშეგუებულს ოჯახი დიდი ხნის მიტოვებული ჰყავდა და საღამოობით, მანქანას რომ დააბინავებდა, გასტრონომში ნაყიდი ბოთლი არყით იქარვებდა დარდს. დარდი კი ბევრი რამისა ჰქონდა. გორის ამბები იკითხა. ამათ კი, ჩასულებს, გორისა, აბა, რა უნდა ეთქვათ. - გორის ციხე ისევ იქა დგას, სტალინის ძეგლი კი აიღესო - უპასუხეს. დარდიანი კაცი, გორელი კი გახლდათ, მაგრამ სტალინის ტრფიალი არ გამოდგა. მაგას საქართველოსთვის არაფერი

Хотя бы кофе выпейте - გვეუბნება ლენა. ლენა კახას ცოლია. კახა შორეული ნაოსნობის კაპიტანია. ეს თანამდებობა ხომ ისედაც ძალიან სოლიდურად ჟღერს და აქ, ზღვისპირა ქალაქში - მით უმეტეს. კახას ხელფასიც ისეთივე სოლიდური აქვს, როგორც მისი თანამდებობა ჟღერს და ამიტომაც, როცა ბიჭები სადმე “ზავედენიე ში“ სხედან, ფულს ვინ იხდის, იოლად წყდება ხოლმე. ლენას შემოთავაზებულ ყავაზე უარს ვამბობ. მერეც მოვასწრებ დალევას. თანაც არა ერთხელ. აქ, ბათუმში, ყავის სმა, კოფეს რომ ეძახიან, ყოველდღიური რიტუალის ნაწილია. თუმცა რას გიყვებით, არაფერი მძულს იმაზე მეტად, ვიდრე ჭკვანური სახით ისეთი ამბების მოყოლა, რაც ისედაც ყველამ იცის. ყავა მოიცდის, კახასთან ერთად „ბერეგზე“ გავდივარ. ბიჭებიც გამოვლენო, მითხრა კახამ - „ბერეგზე“ ჟუჟუნასთან. იდეა მომეწონა. ბავშვობიდან მიყვარს ასეთი ადგილები და თან გვარიანად მოშიებულიც ვარ. ჟუჟუნას კაფე იაფფასიანი სასადილო იყო კომუნისტების დროსაც და მას მერე აქ არც

ნათია ბალანჩივაძე. ჯიბიდან ტელეფონს ვიღებ და ფეისბუკში შევდივარ. კლავიატურა ლათინურ შრიფტზე გადამყავს. საძიებო ველში ვკრეფ: Natia balanchivadze. კი, ეგ არის, პროფილის ფოტოთი ვხვდები. თვალში ბოლო პოსტი მხვდება. უფრო სწორად, ფოტო - სიცოცხლეს ასხივებს. ქვეშ უამრავი მოწონება და კომენატრი აქვს. ფოტოების განყოფილებაში შევდივარ: Photos of Natia; Natias’s photos; Albums. ატვირთულ ფოტოებს ვკლიკავ. ზამთარში გადაღებული ფოტოები მხვდება. ვსქროლავ - შემოდგომის ფოტოები. მერე ზაფხულის. ზაფხულის ფოტოები განსაკუთრებით მომწონს. საოცრად მიმზიდველად გამოიყურება. მიმზიდველად და ბედნიერად. ეს ფოტო სხვებზე მეტად მომწონს: ფანჯრის რაფაზე ზის, მოკლე ჯინსის კაბა და ადიდასის თეთრი ბოტასები აცვია. დიდი ზომის მაისური მხარზე აქვს გადმოვარდნილი. ფოტო პროფილშია გადაღებული. აშკარად დადგმული კადრია, მაგრამ მაინც ძალიან მომწონს. ნათია ბალანჩივაძე - ვთქვი ხმამაღლა. ღამის სიჩუმეში ჩემი ხმა უცნაური ექოთი დამიბრუნდა უკან. შევკრთი. რაღაცნაირი გრძნობაა, ღამე სრულიად მარტო სასაფლაოზე რომ დგახარ.

− 99, 100! ვინც არ დამალულა, ჩემი ბრალი არ არის! არ მიყვარს ძებნა, მაგრამ ეს ჩემთვის გაცილებით იოლია, ვიდრე დამალვა. ბნელ ოთახში შევდივარ და იქ მყოფ სუნთქვაშეკრულ ადამიანებს ჩურჩულით ვეუბნები: − გიპოვე. შემდეგ ისინი შიშჩამდგარი მზერით მომყვებიან გრძელ დერეფანში. ორივე მხარეს ჩამოკიდებულ სარკეებში კი ჩემი ფიგურა ირეკლება, გრძელი მოსასხამით და ცელით.