ფრაგმენტი აკა მორჩილაძის სანთლის შუქზე წასაკითხი ბულვარული რომანიდან "აგვისტოს პასიანსი" თუკი ოდესმე რაღაცების არდავიწყებაზე მიდგება საქმე, გთხოვთ, საყვარელნო, არ დაივიწყოთ ის დრო, როცა კინოში დაიარებოდით ღამის სეანსებზე. იყო ასეთი გემრიელი სეანსი პაწაწინა კინო "ყაზბეგში", სწორედ იმ დროს, როცა ვაკეში არსებობდა ერთი რესტორანი, "მწვანე ველი" და ერთიც კაფე, ხალხისაგან "ფრანციად" წოდებული, იქაური ნამცხვრების გამო. კინო "ყაზბეგის" სალაროებთან მოჰკლეს ერთ დროს... ნუ გარევთ ამ ამბავს იმ ამბებში. არდავიწყება არდავიწყებაა და გაიხსენებთ იმ ბოლო სეანსებს და იმ ბოლო დროს ნანახ ფილმებს. იმათგან არ დაივიწყოთ სადღეისოდ გახუნებული, ჩვეულებრივი ფრანგული ფილმები შეყვარებულთა შესახებ და, მართალია, იმ სიყვარულებს არაფერი მოუცია თქვენთვის, საკუთარ თავში ვერ დასძებნიდით სულ მცირე ძაფსაც, ალენ დელონის გმირს რომ ჩასჭიდებოდით თქვენის შინაგანის თრთოლით, რადგან არა თრთოდით. და არც ქალები უახლოვდებოდნენ ანუკ ემეს, ოღონდ თმას თუ შეიჭრიდნენ ისე და ეგ იყო და ეგ. მაგრამ ნუ დაივიწყებთ ამ ფილმებს, რადგან ისინი გიმოკლებდნენ საღამოებს და გულში კი

ყველაფერი კარგადაა - თქვა ექიმმა - დამშვიდდით. ვაჟი გყავთ. რაა? თქვენ ვაჟი გყავთ. გესმით ჩემი? მშვენიერი ბიჭია. გესმოდათ როგორ იტირა? ჯანმრთელია, ექიმო? რა თქმა უნდა. შეიძლება შევხედო? მალე განახებთ. დარწმუნებული ხართ, რომ ჯანმრთელია? სავსებით! ისევ ტირის? შეეცადეთ დამშვიდდეთ. ტირილის ხმა რატომ აღარ მესმის ექიმო, ყველაფერი კარგადაა? დიახ, ნუ ნერვიულობთ ასე, ყველაფერი კარგადაა. ნახვა მინდა, მომეცით უფლება, ექიმო. რომ იცოდეთ, როგორ ვლოცულობდი რომ გადარჩენილიყო. ცხადია იცოცხლებს, რამ გაფიქრებინათ? ჩემი სხვა შვილები ვერ გადარჩნენ. რაა? ჩემი შვილებიდან ვერც ერთი ვერ გადარჩა. ექიმი საწოლთან იდგა და ახალგაზრდა ქალის ფერმკრთალ, დატანჯულ სახეს უყურებდა. სანერვიულო არაფერი გაქვთ - შეარბილა ტონი ექიმმა - თქვენ სავსებით ნორმალური ვაჟი გყავთ. სხვა შვილებზეც იგივეს მეუბნებოდნენ, ექიმო. მაგრამ მე ყველა შვილი დავკარგე. ექიმს აღარაფერი უთქვამს. თქვენ ვერ გაიგებთ, ეს რას ნიშნავს,