ქალს თავბრუდამხვევი სისწრაფით მიჰყავდა მანქანა. ღმერთო, ოღონდ დროზე მოვასწრო. თუმცა, რეანიმაციული პალატის ექიმის სახის გამომეტყველებით ის ყველაფერს მიხვდა. აქვითინდა. − გონზეა? − მისის ალერტონ - რბილად თქვა ექიმმა - თქვენ ბედნიერი უნდა იყოთ, მისი უკანასკნელი სიტყვები იყო: მე შენ მიყვარხარ, მერი. ქალმა ექიმს უცნაურად შეხედა და შებრუნდა. − მადლობა - ცივად თქვა ჯუდით ალერტონმა.

− ფრთხილად, დატენილია - თქვა მან საწოლ ოთახში შესვლისას. ქალი საწოლის საზურგეზე იყო მიყრდნობილი. − ეს შენი ცოლისთვისაა? − არა, ეს სარისკოა, ქილერს დავიქირავებ. − და თუ ქილერი მე ვარ? კაცმა ჩაიცინა. − ვის მოუვა აზრად მამაკაცის მოსაკლავად ქალი დაიქირაოს? ქალმა ტუჩები გაილოკა და ლულა კაცს მიუშვირა. − შენ ცოლს.

მას მერე, რაც რიტა წამებით მოკლეს, კარტერი ფანჯარასთან იჯდა. არანაირი ტელევიზორი, წიგნი, მიმოწერა. მისი ცხოვრება მხოლოდ ის იყო, რაც ფარდებს მიღმა ჩანდა. ფეხებზე ეკიდა, ვის მოჰქონდა საჭმელი, იხდიდა გადასახადებს. ის ამ ოთახიდან აღარ გადიოდა. მისი ცხოვრება ფანჯრის მიღმა მორბენალი ფიზკულტურელები, წელიწადის დროთა ცვლა, ქუჩაზე მიმავალი მანქანები იყო. და კიდევ, რიტას აჩრდილი. კარტერი ვერ ხვდებოდა, რომ რბილი თექით აკრულ პალატაში ფანჯარა არ იყო.

ედგარ ალან პოძველი, უსიერი, თითქოს მისტიური ვუალით შემოსილი ტყის პირას, რომელსაც თავზე შავი ღრუბლები ავისმომასწავლებლად დასტრიალებდნენ და თითქოს საიდანღან მოისმოდა ფატალური ხმები, მისტიურ შიშში ცხოვრობდა წითელქუდა. ერნესტ ჰემინგუეიდედა შემოვიდა და მაგიდაზე ჩანთა დადო. ჩანთაში ბოთლით რძე, თეთრი პური და კვერცხები იდო. − აი, თქვა დედამ. − რა? - ჰკითხა წითელქუდამ. − აი, ეს, ბებიას წაუღე. − კარგი, უპასუხა წითელქუდამ. − ყურადღებით იყავი, გააფრთხილა დედამ - ტყეში მგელია. − კარგი. გოგონა სახლიდან გავიდა. დედა უყურებდა ქალიშვილს, რომელსაც წუთელქუდას ეძახდა იმის გამო, რომ მუდამ წითელი ქუდით დადიოდა. დედამ გაიფიქრა, რომ მისი მარტო გაშვება ტყეში საშიში იყო და ისიც გაიფიქრა, რომ მგელი კვლავ გამოჩნდა ტყეში. ეს რომ გაიფირა, დედა ანერვიულდა. ვიქტორ ჰიუგოწითელქუდას ააკანკალა. ის მარტო იყო. ისევე მარტო, როგორც ნემსი უდაბნოში, როგორც მარცვალი ვარსკვლავთა შორის, როგორც გლადიატორი შხამიან გველთა გარემოცვაში, როგორც ღვეზელი