ფრაგმენტი აკა მორჩილაძის სანთლის შუქზე წასაკითხი ბულვარული რომანიდან "აგვისტოს პასიანსი" თუკი ოდესმე რაღაცების არდავიწყებაზე მიდგება საქმე, გთხოვთ, საყვარელნო, არ დაივიწყოთ ის დრო, როცა კინოში დაიარებოდით ღამის სეანსებზე. იყო ასეთი გემრიელი სეანსი პაწაწინა კინო "ყაზბეგში", სწორედ იმ დროს, როცა ვაკეში არსებობდა ერთი რესტორანი, "მწვანე ველი" და ერთიც კაფე, ხალხისაგან "ფრანციად" წოდებული, იქაური ნამცხვრების გამო. კინო "ყაზბეგის" სალაროებთან მოჰკლეს ერთ დროს... ნუ გარევთ ამ ამბავს იმ ამბებში. არდავიწყება არდავიწყებაა და გაიხსენებთ იმ ბოლო სეანსებს და იმ ბოლო დროს ნანახ ფილმებს. იმათგან არ დაივიწყოთ სადღეისოდ გახუნებული, ჩვეულებრივი ფრანგული ფილმები შეყვარებულთა შესახებ და, მართალია, იმ სიყვარულებს არაფერი მოუცია თქვენთვის, საკუთარ თავში ვერ დასძებნიდით სულ მცირე ძაფსაც, ალენ დელონის გმირს რომ ჩასჭიდებოდით თქვენის შინაგანის თრთოლით, რადგან არა თრთოდით. და არც ქალები უახლოვდებოდნენ ანუკ ემეს, ოღონდ თმას თუ შეიჭრიდნენ ისე და ეგ იყო და ეგ. მაგრამ ნუ დაივიწყებთ ამ ფილმებს, რადგან ისინი გიმოკლებდნენ საღამოებს და გულში კი

ყველაფერი კარგადაა - თქვა ექიმმა - დამშვიდდით. ვაჟი გყავთ. რაა? თქვენ ვაჟი გყავთ. გესმით ჩემი? მშვენიერი ბიჭია. გესმოდათ როგორ იტირა? ჯანმრთელია, ექიმო? რა თქმა უნდა. შეიძლება შევხედო? მალე განახებთ. დარწმუნებული ხართ, რომ ჯანმრთელია? სავსებით! ისევ ტირის? შეეცადეთ დამშვიდდეთ. ტირილის ხმა რატომ აღარ მესმის ექიმო, ყველაფერი კარგადაა? დიახ, ნუ ნერვიულობთ ასე, ყველაფერი კარგადაა. ნახვა მინდა, მომეცით უფლება, ექიმო. რომ იცოდეთ, როგორ ვლოცულობდი რომ გადარჩენილიყო. ცხადია იცოცხლებს, რამ გაფიქრებინათ? ჩემი სხვა შვილები ვერ გადარჩნენ. რაა? ჩემი შვილებიდან ვერც ერთი ვერ გადარჩა. ექიმი საწოლთან იდგა და ახალგაზრდა ქალის ფერმკრთალ, დატანჯულ სახეს უყურებდა. სანერვიულო არაფერი გაქვთ - შეარბილა ტონი ექიმმა - თქვენ სავსებით ნორმალური ვაჟი გყავთ. სხვა შვილებზეც იგივეს მეუბნებოდნენ, ექიმო. მაგრამ მე ყველა შვილი დავკარგე. ექიმს აღარაფერი უთქვამს. თქვენ ვერ გაიგებთ, ეს რას ნიშნავს,

- ვენს... ვენს, გძინავს?- არა.- ვენს, მეშინია.- მოდი ჩემთან.ის ცოლისკენ გადაბრუნდა და მოეხვია.- ნუ გეშინია, შენთან ვარ. ყველაფერი კარგადაა. მართლა.- აუცილებელია წახვიდე?- მხოლოდ ორი-სამი დღით, მონატრებასაც ვერ მოასწრებ. დაიძინე.დილას ვენსმა, ისე რომ ცოლს არ გაღვიძებოდა, უჩუმრად ჩაიცვა და კონდიციონერს ცოტათი დაუკლო, გამთენიისას ჯერ კიდევ არ ცხელოდა აუტანელად. ცოლის შიშველ მხარს ტუჩებით შეეხო და საძინებლის კარი ფრთილად გაიხურა.- ლაბორატორიამდე იქამდე უნდა მივაღწიო, სანამ ოდნავ მაინც გრილა და სუნთქვა შეიძლება - გაიფირა ვენსმა, როცა თავისის ფლაერის პილოტის სავარძელში ჯდებოდა - უკვე აუტანელია ასეთი სიცხე, თან ეს მუდმივი მწარე გემო პირში. ვენსს თავისი საყვარელი ღვეზელის გემოც კი მწარედ ეჩვენობოდა, ცოლი რომ უცხობდა-ხოლმე კვირაობით.დოქტორ ვენსს ცოლი, რა თქმა უნდა, ძალიან უყვარდა, მაგრამ მარტოობაც არანაკლებ იზიდავდა. მარტოობა ისეთივე აუცილებელი იყო მის მუშაობაში, როგორც, მაგალითად, კომპიუტერი,

ქალი ტელევიზორს უყურებს, სადაც კოსმოსური ხომალდის სტარტს უჩვენებენ. უკუათვლა დაწყებულია: ათი, ცხრა, რვა, შვიდი... ქალის სახეზე დაძაბულობა მატულობს. ექვსი, ხუთი, ოთხი... ტელეფონს იღებს და სადღაც რეკავს. სამი, ორი, ერთი, სტარტი! ჰო, გაფრინდა, შეგიძლია მოხვიდე....

ქალაქის განაპირა უბანში, ბნელ და მოუვლელ ქუჩაზე, ერთი მხრიდან ციხის მაღალი, მავთულხლართებიანი მესერი რომ საზღვრავდა, მეორე მხარეს კი შეუხედავი სახლები იყო ჩადგმული, ორნი მიდიოდნენ. გოგო და ბიჭი. გოგო ლამაზი იყო და ამ უშნო ქუჩაზე მისი სილამაზე უცნაურად მოჩანდა, რაკი აქ, ქალაქის ამ განაპირა უბანში სილამაზეს თითქოს რა ესაქმებოდა. ბიჭს გოგო მოსწონდა. მოდიოდნენ და საუბრობდნენ ყველაფერზე და არაფერზე. ქუჩა კი გრძელი იყო. უეცრად გოგო შეჩერდა. მზერა ერთ წერტილს მიაპყრო. თვალები გაუფართოვდა. ქუჩის პირას, ელექტროგანათების ბოძზე შემოხვეულ მავთულში ვიღაცას ვარდების თაიგული ჩაერჭო. გოგოს ყვავილები უყვარდა. იმდენად უყვარდა, რომ ხშირად საკუთარ თავსაც ჩუქნიდა ხოლმე. საიდან გაჩნდა აქ ეს თაიგული? - ჰკითხა გოგომ ბიჭს, უფრო კი საკუთარ თავს. ბიჭმა მხრები აიჩეჩა. აბა, საიდან უნდა სცოდნოდა. მისთვის ამ მომენტში ისიც საკმარისი იყო, რომ იმ გოგოს გვერდით მიაბიჯებდა, რომელიც მოსწონდა. გოგომ ჩანთიდან ტელეფონი

− უნივერსიტეტში  შარვლის ხეხვის მეტს არაფერს ვაკეთებდით - თქვა ჯენინგსმა. თან ხელებს იბანდა - მთელი ამ საბიუჯეტო შემცირებების შემდეგ, ისინი ბევრს ვერაფერს გასწავლიან. უბრალოდ ნიშნებს გვიწერდნენ. მეტი არაფერი. − აბა, როგორ სწავლობდით? − არ ვსწავლობდით. თუმცა შეგიძლიათ ნახოთ, როგორ ვმუშაობ. კარი მედდამ შემოაღო. − ექიმო ჯენინგს, საოპერაციოში ხართ საჭირო.

შალის გადასაფარებელი, რომელიც ახლახანს მისცეს საქველმოქმედო ფონდში, მოხერხებულად უფარავდა მხრებს, მაღალყელიანი ფეხსაცმელი კი, რომელიც დღეს ნაგვის ურნაში იპოვა, საერთოდ არ უჭერდა. ქუჩის ლამპიონები სასიამოვნოდ უთბობდა სულს გამყინავი სიბნელის შემდეგ. პარკში სკამის საზურგეც ასეთი ნაცნობი იყო მისთვის. − მადლობა ღმერთო - გაიფიქრა მან - ცხოვრება მშვენიერია.

ტელეფონმა დარეკა. − ალო - ნაზად თქვა ქალმა. − ვიქტორია, მე ვარ. მოდი, შუაღამეს სანაპიროზე შევხვდეთ. − კარგი, ძვირფასო. − ჰო, ერთი ბოთლი შამპანურიც გამოაყოლე. − არ დამავიწყდება, ძვირფასო. ამაღამ შენთან მინდა ყოფნა. − იჩქარე, ლოდინის დრო არ მაქვს - კაცმა ყურმილი უხეშად დააგდო. ქალმა ამოიოხრა. შემდეგ გაიღიმა: − საინტერსოა, ვინ იყო.

ქალი მასზე გაბრაზებული იყო. თავიანთ იდილიურ ცხოვრებაში თითქმის ყველაფერი გააჩნდათ, მაგრამ, ქალს ერთადერთი წყურვილი ჰკლავდა - იმის, რაც მათ არასდროს ჰქონიათ. მის დასაუფლებლად მხოლოდ კაცის სიმხდალე უშლიდათ ხელს. ქალმა გადაწყვიტა მშვიდი და ცბიერი ყოფილიყო. სრულიად შიშველმა ნაყოფს ხელი მოკიდა. − ადამ - ხმადაბლა დაუძახა კაცს.

ძვირფასი კოლგოტი მკვრივად და ვნებისაღმძვრელად შემოეტმასმა თეძოებს - მშვენიერი აქსესუარია საღამოს კაბისთვის. ყველაფერი - ბრილიანტის საყურეებიდან დახვეწილი ფეხსაცმლის ჩათვლით, წვრილ  და მაღალ ქუსლებზე - უბრალოდ ბრწყინვალე იყო. შეღებილი თვალებით ათვალიერებდა საკუთარ ანარეკლს სარკეში, წითლად შეღებილი ტუჩები ვნებიანად გამოიყურებოდა. მოულოდნელად, უკნიდან ბავშვის ხმა შემოესმა: − მამა!