ყველაფერი კარგადაა - თქვა ექიმმა - დამშვიდდით. ვაჟი გყავთ. რაა? თქვენ ვაჟი გყავთ. გესმით ჩემი? მშვენიერი ბიჭია. გესმოდათ როგორ იტირა? ჯანმრთელია, ექიმო? რა თქმა უნდა. შეიძლება შევხედო? მალე განახებთ. დარწმუნებული ხართ, რომ ჯანმრთელია? სავსებით! ისევ ტირის? შეეცადეთ დამშვიდდეთ. ტირილის ხმა რატომ აღარ მესმის ექიმო, ყველაფერი კარგადაა? დიახ, ნუ ნერვიულობთ ასე, ყველაფერი კარგადაა. ნახვა მინდა, მომეცით უფლება, ექიმო. რომ იცოდეთ, როგორ ვლოცულობდი რომ გადარჩენილიყო. ცხადია იცოცხლებს, რამ გაფიქრებინათ? ჩემი სხვა შვილები ვერ გადარჩნენ. რაა? ჩემი შვილებიდან ვერც ერთი ვერ გადარჩა. ექიმი საწოლთან იდგა და ახალგაზრდა ქალის ფერმკრთალ, დატანჯულ სახეს უყურებდა. სანერვიულო არაფერი გაქვთ - შეარბილა ტონი ექიმმა - თქვენ სავსებით ნორმალური ვაჟი გყავთ. სხვა შვილებზეც იგივეს მეუბნებოდნენ, ექიმო. მაგრამ მე ყველა შვილი დავკარგე. ექიმს აღარაფერი უთქვამს. თქვენ ვერ გაიგებთ, ეს რას ნიშნავს,

- ვენს... ვენს, გძინავს?- არა.- ვენს, მეშინია.- მოდი ჩემთან.ის ცოლისკენ გადაბრუნდა და მოეხვია.- ნუ გეშინია, შენთან ვარ. ყველაფერი კარგადაა. მართლა.- აუცილებელია წახვიდე?- მხოლოდ ორი-სამი დღით, მონატრებასაც ვერ მოასწრებ. დაიძინე.დილას ვენსმა, ისე რომ ცოლს არ გაღვიძებოდა, უჩუმრად ჩაიცვა და კონდიციონერს ცოტათი დაუკლო, გამთენიისას ჯერ კიდევ არ ცხელოდა აუტანელად. ცოლის შიშველ მხარს ტუჩებით შეეხო და საძინებლის კარი ფრთილად გაიხურა.- ლაბორატორიამდე იქამდე უნდა მივაღწიო, სანამ ოდნავ მაინც გრილა და სუნთქვა შეიძლება - გაიფირა ვენსმა, როცა თავისის ფლაერის პილოტის სავარძელში ჯდებოდა - უკვე აუტანელია ასეთი სიცხე, თან ეს მუდმივი მწარე გემო პირში. ვენსს თავისი საყვარელი ღვეზელის გემოც კი მწარედ ეჩვენობოდა, ცოლი რომ უცხობდა-ხოლმე კვირაობით.დოქტორ ვენსს ცოლი, რა თქმა უნდა, ძალიან უყვარდა, მაგრამ მარტოობაც არანაკლებ იზიდავდა. მარტოობა ისეთივე აუცილებელი იყო მის მუშაობაში, როგორც, მაგალითად, კომპიუტერი,

ქალაქის განაპირა უბანში, ბნელ და მოუვლელ ქუჩაზე, ერთი მხრიდან ციხის მაღალი, მავთულხლართებიანი მესერი რომ საზღვრავდა, მეორე მხარეს კი შეუხედავი სახლები იყო ჩადგმული, ორნი მიდიოდნენ. გოგო და ბიჭი. გოგო ლამაზი იყო და ამ უშნო ქუჩაზე მისი სილამაზე უცნაურად მოჩანდა, რაკი აქ, ქალაქის ამ განაპირა უბანში სილამაზეს თითქოს რა ესაქმებოდა. ბიჭს გოგო მოსწონდა. მოდიოდნენ და საუბრობდნენ ყველაფერზე და არაფერზე. ქუჩა კი გრძელი იყო. უეცრად გოგო შეჩერდა. მზერა ერთ წერტილს მიაპყრო. თვალები გაუფართოვდა. ქუჩის პირას, ელექტროგანათების ბოძზე შემოხვეულ მავთულში ვიღაცას ვარდების თაიგული ჩაერჭო. გოგოს ყვავილები უყვარდა. იმდენად უყვარდა, რომ ხშირად საკუთარ თავსაც ჩუქნიდა ხოლმე. საიდან გაჩნდა აქ ეს თაიგული? - ჰკითხა გოგომ ბიჭს, უფრო კი საკუთარ თავს. ბიჭმა მხრები აიჩეჩა. აბა, საიდან უნდა სცოდნოდა. მისთვის ამ მომენტში ისიც საკმარისი იყო, რომ იმ გოგოს გვერდით მიაბიჯებდა, რომელიც მოსწონდა. გოგომ ჩანთიდან ტელეფონი

დიდებული საღამო იყო. 2008 წლის 2 ივლისის საღამო. ცხადია, დიდებულებაში ამინდს არ ვგულისხმობ, თუმცა ისე, ამინდსაც არა უშავდა. ჩარგალში ვისხედით და ვინც ჩარგალში არ მჯდარა, როგორ გაიგებს, იქ ჯდომის ლაზათს? იქაური მუღამი კი იყო არაფრით გამორჩეული სამზარეულო, სულ მოყანყალებული, ხმელი სკამები და გემრიელი  შინაურულობა. აი, მეპატრონეს რომ თავაზიანად ესალმები და საქმეს უქებ, ლუდის ჩამომსხმელთან კარგა ხანია რომ ძმაკაცობ და მიმტანი გოგოები ხომ საერთოდ გულის მესაიდუმლოვეებად გაგიხდია. სხვათა შორის, სწორედ ჩარგლის მიმტანი გოგოსგან გავიგე, რომ ნაბიჭვარ კლიენტს მიმტანმა შეიძლება ფურთხიანი ყავა მიართვას საგანგებო ღიმილით და ასე იძიოს შური, მიმტანებისთვის ზევიდან ყურების გამო. ჰოდა, ხომ წარმოგიდგენიათ, როგორი გაშინაურებულები უნდა ვყოფილიყავით ჩარგლის გოგოებთან, ჩვენ, კლიენტებს ასეთ საიდუმლოებებს რომ გვიყვებოდნენ. მოკლედ, ჩარგალი იყო, რა... თავისი ნისიების დავთარიც ხომ ჰქონდათ და ყველაზე მეტი ვალები ჩვენზე ეწერათ. იმ საღამოსაც დიდებული დრო

- შეჩემა, ეგ არ გინდა, დიდი ბოთლები ავიღოთ... უეცრად უკნიდან შემოესმათ: - ქართველები ხართ? მიიხედეს. ასაკშეპარულ კაცი იყო, მარცხენა ხელის მტევანზე გახუნებული, საბჭოეთის დროინდელი სვირინგი ჰქონდა. მეორე ხელში გასტრონომის კალათა ეკავა, რომელშიც პური, მომცრო ქილით პამიდვრის წნილი და ბოთლი არაყი ელაგა. უცნობი იღიმებოდა. კილო კი ქართლური ჰქონდა. გორელი აღმოჩნდა - ლიეტუვაში 23 წლის წინ გადმოკარგული და სამუდამოდ იქაურ მიწას მიჯაჭვული. 15 წელი არ ვყოფილვარ საქართველოშიო. ტაქსიზე მუშაობდა. ჩრდილოეთელ ქალს ვერშეგუებულს ოჯახი დიდი ხნის მიტოვებული ჰყავდა და საღამოობით, მანქანას რომ დააბინავებდა, გასტრონომში ნაყიდი ბოთლი არყით იქარვებდა დარდს. დარდი კი ბევრი რამისა ჰქონდა. გორის ამბები იკითხა. ამათ კი, ჩასულებს, გორისა, აბა, რა უნდა ეთქვათ. - გორის ციხე ისევ იქა დგას, სტალინის ძეგლი კი აიღესო - უპასუხეს. დარდიანი კაცი, გორელი კი გახლდათ, მაგრამ სტალინის ტრფიალი არ გამოდგა. მაგას საქართველოსთვის არაფერი

Хотя бы кофе выпейте - გვეუბნება ლენა. ლენა კახას ცოლია. კახა შორეული ნაოსნობის კაპიტანია. ეს თანამდებობა ხომ ისედაც ძალიან სოლიდურად ჟღერს და აქ, ზღვისპირა ქალაქში - მით უმეტეს. კახას ხელფასიც ისეთივე სოლიდური აქვს, როგორც მისი თანამდებობა ჟღერს და ამიტომაც, როცა ბიჭები სადმე “ზავედენიე ში“ სხედან, ფულს ვინ იხდის, იოლად წყდება ხოლმე. ლენას შემოთავაზებულ ყავაზე უარს ვამბობ. მერეც მოვასწრებ დალევას. თანაც არა ერთხელ. აქ, ბათუმში, ყავის სმა, კოფეს რომ ეძახიან, ყოველდღიური რიტუალის ნაწილია. თუმცა რას გიყვებით, არაფერი მძულს იმაზე მეტად, ვიდრე ჭკვანური სახით ისეთი ამბების მოყოლა, რაც ისედაც ყველამ იცის. ყავა მოიცდის, კახასთან ერთად „ბერეგზე“ გავდივარ. ბიჭებიც გამოვლენო, მითხრა კახამ - „ბერეგზე“ ჟუჟუნასთან. იდეა მომეწონა. ბავშვობიდან მიყვარს ასეთი ადგილები და თან გვარიანად მოშიებულიც ვარ. ჟუჟუნას კაფე იაფფასიანი სასადილო იყო კომუნისტების დროსაც და მას მერე აქ არც

ნათია ბალანჩივაძე. ჯიბიდან ტელეფონს ვიღებ და ფეისბუკში შევდივარ. კლავიატურა ლათინურ შრიფტზე გადამყავს. საძიებო ველში ვკრეფ: Natia balanchivadze. კი, ეგ არის, პროფილის ფოტოთი ვხვდები. თვალში ბოლო პოსტი მხვდება. უფრო სწორად, ფოტო - სიცოცხლეს ასხივებს. ქვეშ უამრავი მოწონება და კომენატრი აქვს. ფოტოების განყოფილებაში შევდივარ: Photos of Natia; Natias’s photos; Albums. ატვირთულ ფოტოებს ვკლიკავ. ზამთარში გადაღებული ფოტოები მხვდება. ვსქროლავ - შემოდგომის ფოტოები. მერე ზაფხულის. ზაფხულის ფოტოები განსაკუთრებით მომწონს. საოცრად მიმზიდველად გამოიყურება. მიმზიდველად და ბედნიერად. ეს ფოტო სხვებზე მეტად მომწონს: ფანჯრის რაფაზე ზის, მოკლე ჯინსის კაბა და ადიდასის თეთრი ბოტასები აცვია. დიდი ზომის მაისური მხარზე აქვს გადმოვარდნილი. ფოტო პროფილშია გადაღებული. აშკარად დადგმული კადრია, მაგრამ მაინც ძალიან მომწონს. ნათია ბალანჩივაძე - ვთქვი ხმამაღლა. ღამის სიჩუმეში ჩემი ხმა უცნაური ექოთი დამიბრუნდა უკან. შევკრთი. რაღაცნაირი გრძნობაა, ღამე სრულიად მარტო სასაფლაოზე რომ დგახარ.