• Хотя бы кофе выпейте – გვეუბნება ლენა.

ლენა კახას ცოლია. კახა შორეული ნაოსნობის კაპიტანია. ეს თანამდებობა ხომ ისედაც ძალიან სოლიდურად ჟღერს და აქ, ზღვისპირა ქალაქში – მით უმეტეს.

კახას ხელფასიც ისეთივე სოლიდური აქვს, როგორც მისი თანამდებობა ჟღერს და ამიტომაც, როცა ბიჭები სადმე “ზავედენიე ში“ სხედან, ფულს ვინ იხდის, იოლად წყდება ხოლმე.

ლენას შემოთავაზებულ ყავაზე უარს ვამბობ. მერეც მოვასწრებ დალევას. თანაც არა ერთხელ. აქ, ბათუმში, ყავის სმა, კოფეს რომ ეძახიან, ყოველდღიური რიტუალის ნაწილია. თუმცა რას გიყვებით, არაფერი მძულს იმაზე მეტად, ვიდრე ჭკვანური სახით ისეთი ამბების მოყოლა, რაც ისედაც ყველამ იცის.

ყავა მოიცდის, კახასთან ერთად „ბერეგზე“ გავდივარ. ბიჭებიც გამოვლენო, მითხრა კახამ – „ბერეგზე“ ჟუჟუნასთან.

იდეა მომეწონა. ბავშვობიდან მიყვარს ასეთი ადგილები და თან გვარიანად მოშიებულიც ვარ.

ჟუჟუნას კაფე იაფფასიანი სასადილო იყო კომუნისტების დროსაც და მას მერე აქ არც არაფერი შეცვლილა. ბათუმი იცვლება. ყველა მთავრობა ქვეყნის აღმშენებლობას ამ ქალაქის გადაკეთებით იწყებს და ასრულებს. აშენებენ ფანტასმაგორიული იერის მქონე ვეებერთელა შენობებს და საზკვების ობიექტებს cool სახელებით, სადაც ათმაგ ფასში შეგიძლიათ შეუკვეთოთ რაღაც ძალიან უცნაური და სოლიდური ჟღერადობის კერძი, არადა, როცა მოგიტანენ, აღმოაჩენთ, რომ ამ მადისაღმძვრელი სახელის უკან უსაშველოდ ნაცნობი რაღაც იმალება. ერთხელ ერთმა უფროსი თაობის კაცმა მითხრა, სულ მაინტერსებდა ლატე რა იყო და როცა გავსინჯე რძიანი ყავა აღმოჩნდა, ბავშვობაში გურიაში ბებიაჩემი რომ მასმევდაო.

მაგრამ, აბა, როგორ გინდათ – ადგილს და სახელს თავისი ფასნამატი აქვს. წესია ასეთი და არა მხოლოდ აქ, ქართულ ზღვისპირა ქალაქში. როგორ იყო? კვანტოს პრაღაში, ზედ ვაცლავის მოედანზე 10 კრონიანი ლუდი 10 ევროდ რომ დავალევინე?

ჟუჟუნას კაფე კი ჟუჟუნას კაფე იყო კომუნისტების დროსაც და ჟუჟუნას კაფეა ახლაც, 21-ე საუკუნის ათიანი წლების მიწურულსაც. სამეწარმეო რეესტრის ამონაწერში ალბათ, რაღაც უფრო სოლიდური სახელი ჰქვია, მაგრამ ეგ ვის აინტერესებს. ძველი სახელი და ნოსტალგია რომ არა, ვის შემოიტყუებდი ამ სასადილოში? მესმის, ორმოცდაათს მიტანილ ბავშვობის მეგობრებს რატომაც უყვართ აქ დასხდომა.

ოთხნი ვართ. მე, კახა, კოშკა და მამიდი. კოშკას სინამდვილეში ალეკო ჰქვია, მამიდის სახელი კი არ ვიცი. აი, ბავშვობიდან ვიცნობ, სახელი კი არ ვიცი. ადრე, რამდენიმე წელიწადში ერთხელ ვკითხულობდი, მეუბნებოდნენ, მაგრამ მალევე მავიწყდებოდა ხოლმე. ამიტომ უკვე დიდი ხანია კითხვასაც შევეშვი. ყველა ისედაც მამიდის ეძახის.

ერთმანეთი გულიანად მოვიკითხეთ – რა ხდება თბილისში? – მეკითხებიან ბიჭები. რა ვიცი, არაფერი, აქეთ რა ხდება –  ვუბრუნებ კითხვას – აქაც ეგრე, რა.

რამდენჯერ მოგისმენიათ ასეთი დიალოგი?

ჟუჟუნას კაფე ღია ცის ქვეშაა. მაგიდები უზარმაზარი ქოლგების ქვეშ არის მოქცეული. მაგიდები პლასტმასიაა.  სკამები – ძველი, ხის, თუმცა რატომღაც მორყეული არაა. იმ მაგიდასთან ვსხდებით, ზღვისკენ ყველაზე ახლოს რომ დგას. კი ვთქვი, აქ კომუნისტების მერე არაფერი შეცვლილა მეთქი, მაგრამ არის რაღაც ცვლილებები – ოფიციანტი ქალები, რომლებიც 30 წლით დაბერდნენ. სევდიანი საყურებელია, სამოცს მიტანებული ქალები 30 წლის წინანდელი ხუმრობებით. მაგრამ ისიც არის, რომ ეს აქ არავის აღიაზიანებ. ეს ორი ქალი, შეღებილი თმით, მკვეთრი წითელი პომადით და ძველმოდური ვარცხნილობებით, დიდი ხანია იქცნენ ამ კაფეს ინტერიერის ნაწილად. ალბათ, თავადაც ვერ მიხვდნენ როდის.

კახა შეკვეთას აძლევს. მწვადი, შემწვარი კარტოფილი და კიტრის და პომიდვრის სალათა. სასმელიდან არაყი და ლიმონათი. სანამ შეკვეთას მოამზადებენ, ჩემთვის ჩაცივებულ ადგილობრივ ლუდს ვითხოვ და ზღვის ნაპირისკენ ვიყურები.

ზღვის პირას, ჩემგან ზურგით, გოგო და ბიჭი სხედან. უკვე საკმაოდ ჩამობნელებულია და მხოლოდ სილუეტებს ვარჩევ. გოგოს თავი ბიჭის კალთაში უდევს. ბიჭი თავზე ეფერება. ვცდილობ წარმოვიდგინო, როგორი ბედნიერები არიან ერთად. როგორ ვერ ამჩნევენ ვერაფერს გარშემო. ვგრძნობ, რომ რაღაცნაირად მშურს მათი. სილუეტების მიხედვით გოგოს და ბიჭის ასაკს ვერ ვსაზღვრავ. მაგრამ რამდენის შეიძლება იყვნენ ახალგაზრდები, რომლებიც ასე რომანტიულად სხედან ზღვის პირას, უსმენენ ტალღებს და ასე უხმოდ ეფერებიან ერთმანეთს?

არა, ნამდვილად მშურს. რატომ არ ვარ 25 წლით უმცროსი – ვფიქრობ ჩემთვის, თუმცა როცა 25 წლით უმცროსი ვიყავი, რა, ვმჯდარვარ ასე ზღვის პირას გოგოსთან ერთად? არა. ჰოდა, რა მნიშვნელობა აქვს მაშინ ასაკს?

აბა, За встречу, შენ ჩამოსვლას გაუმარჯოს – წევს ჭიქას კოშკა და ფიქრებიდან მარკვევს.

• გაგვიმარჯოს, ვამბობ მეც, არაყს ერთ ყლუპად ვსვამ და შემწვარი კარტოფილის ბარაქიან ულუფას ვიდებ თეფშზე.
• ყველიც მოგვიტანე, რა – ეძახის კახა ლუდას, ჩვენს ოფიციანტს.

ვსვამთ. ამბებს ვყვებით. უფრო სწორად, ბიჭები ყვებიან, მე უფრო ვუსმენ და ხანდახან ერთი ორი რეპლიკით თუ წავეშველები. სალაპარაკო იმათ უფრო აქვთ. ლოგიკურიცაა – ისინი სისტემატიურად ნახულობენ ერთმანეთს. ცნობილი ფაქტია, რაც უფრო ხშირი კონტაქტი აქვთ ადამიანებს ერთმანეთთან, მეტი აქვთ სალაპარაკოც.  რატომ ხდება ასე, ახლა ამის ახსნა მეზარება.

მამიდის ახალი ბიზნესი დაუწყია. სარდაფში სოკო მოჰყავს და უბნის მაღაზიებს აბარებს. მამიდი ამბობს, რომ ეს მომგებიანი ბიზნესია. ზუსტად ვიცი, რომ სარდაფში სოკოს მომყვანი არ ვარ, მაგრამ არც კი ვიცი რატომ, ამ ამბით გულწრფელად ვინტერესდები და დაწვრილებით ვაყოლინებ სოკოს მოყვანის ტექნოლოგიას.

მამიდის ბიზნესს ვუქებ და ისევ ნაპირისკენ ვიყურები. შეყვარებულები როგორც დავტოვე, ისევ ისე სხედან. გოგოს ბიჭის კალთაში უდევს თავი, ბიჭი კი თმებზე ეფერება. ახლა ახალი ინტერესი მიჩნდება. მინდა, რომ სანაპიროდან იქამდე ამოვიდნენ, ვიდრე აქ ვსხედვართ.  მაინტერესებს, შუქზე დავინახო როგორი გოგოა. მინდა, რომ ძალიან ლამაზი იყოს.

ჩემს უკან მაგიდასთან კი დიდი ჟრიამულია. მე ზურგით ვზივარ, ამიტომ მხოლოდ ხმები მესმის. მიხედვა მეზარება, ან რას მაძლევს მათ ფიზიონომიების ყურება?   ვიღაც ტიპი გულმოდგინედ უყვება დანარჩენებს, რომელიღაც ინდურ სერიალში გოგო როგორ გაყვა ცოლად გარდაცვლილი ქმრის ძმას. დანარჩენები ამ ისტორიის მოსმენისას სულ „მაგათი დედა მოვტყან“-ს იძახიან. მთხრობელი კი ამბობს, რომ ქართველებს ვერ გადაგვაშენებენ და ჩვენთან ეგეთები არასდროს მოხდება. ამის მერე ჭიქების მიჭახუნების ხმა მესმის.

ამასობაში ნაპირზე მსხდომი გოგო და ბიჭი დგებიან. გოგო მოკლე კაბას ისწორებს და იფერთხავს. ბიჭი წინ მოდის. ეხლა კაფეს შუქზე შევათალიერებ კიდეც. ბიჭი დაწინაურდა. გოგოს რამდენიმე ნაბიჯით უსწრებს.

იმედგაცრუება.

შეყვარებული ბიჭი სინამდვილეში ორმოციოდე წლის ოდნავ ღიპდადებული, კაცია ხელზე მსხ ვილი ოქროს ბეჭდით. კაფეში მსხდომებს მედიდურად გადმოგვხედა და ავტოსადგომისკენ გაემართა. კაფეს შუქზე გოგოც გამოჩნდა. გამოხედვასა და ჩაცმულობაში შეუცდომლად რომ ამოიცნობთ მის პროფესიას.

მე კიდევ რა მეგონა…

შეყვარებულები, არა?

გოგოს თავი კალთაში…

კაცის ხელი გოგოს თმებში…

რომანტიკა…

ყავა, თუ შეუძლება – ვეუბნები ოფიციანტს.